Vallen en opstaan

Afgelopen week zaten wij op de huisartsenpost met de hele familie. Onze jongste dochter had een stukje wortel in haar neus gestopt, wat er thuis echt niet meer uitging. In het ziekenhuis was de handeling snel, efficiënt en vol vertrouwen. De wortel was er zo uit. Iedereen weer blij van onze familie!

Daarnaast viel ze van de week een enorme buil op haar hoofdje. We waren bij een zwembadje met stapstenen. En ze stapte mis, en viel op haar hoofd!

Beide keren voelde ik me ontzettend falen als moeder. Hoe kon dit gebeuren. Lette ik niet genoeg op? Ben ik teveel met andere dingen bezig? Ik kan mezelf met deze stemmetjes helemaal gek maken…

Want wat kinderen en mijn dochter ook hebben: dat is dat pure, de wereld willen ontdekken, spelen en zelf doen. Zichzelf ontwikkelen en het zelfvertrouwen hebben dat het wel goed komt. En daar hoort ook bij: vallen en opstaan… En dat zullen ze ook altijd blijven doen. We kunnen ze niet voor alles beschermen. Daarmee zorg ik dat mijn stemmetjes wel gehoord worden, maar niet de overhand nemen.

Zolang het allemaal redelijk goed afloopt, ben ik ook weer blij!