Zwaartes afleggen om lichter te kunnen leven en werken

Soms weet je niet dat je veel zwaarte bij je hebt. Dat het je allemaal niet gemakkelijk afgaat.  Zo was het ook bij mij. Alleen had ik zeker niet deze zwaartes het begin van mijn loopbaan. Ik ben in eerste instantie het basisonderwijs in gegaan omdat ik het leuk vond om met kinderen te werken, en omdat ik hen wat wilde leren. Ik was goed in het omgaan van gedrag van kinderen en zo kwam ik al snel op het SBO terecht. Speciaal basisonderwijs, voor kinderen met een haakje. Naast het lesgeven op school startte ik met de studie orthopedagogiek. Waarom de mens doet zoals hij doet, boeide me mateloos. Na een aantal jaar studie en voor de klas te hebben gestaan werd ik bouwcoördinator, intern begeleider en adjunct-directeur. Mijn ego deed in deze tijd er nog een schepje bovenop, dus algauw deed ik ook de directeurs-opleiding voor het PO. De zwaartes namen toe…

Ik kwam in allerlei posities terecht en daardoor ook in allerlei situaties. Conflicten met teamleden, juristen, ouders, kinderen die uit hun dak gingen, kortom de waan van de dag vierde hoogtij. In deze tijden waren mijn coaches goud waard. Door hen kon ik ook ander gedrag aanleren en gingen veel situaties wel beter.

Maar wat ik altijd heb gedacht en aangenomen: zo hoorde het. Als je invloed wilde hebben in het onderwijs dan moest je hoger op de ladder. En ik wilde het zo graag goed doen voor de kinderen! En daarnaast had ik eigenlijk wel iets met mezelf te doen.

Want na meer dan 12 jaar te hebben leidinggegeven was het genoeg geweest. Ik was er moe van en voelde mezelf zwaar. Ik deed vooral zoals ik dacht dat het hoorde.

Door diep bij mezelf naar binnen te hebben gekeken en via allerlei methodes ben ik dichter bij mezelf gekomen. Ik had eerlijk gezegd gedacht dat ik naar een nog grotere school zou gaan, dat ik bestuurder zou worden van een stichting en dat ik wellicht nog wel minister van onderwijs zou kunnen worden. Maar dat hoeft nu niet meer. Want ik doe niet meer zoals ik dacht/vond dat het hoorde. Het hoeft niet groter, beter en meer.

Ik doe nu iets wat ik leuk vind. Elke ochtend zet ik nu mijn telefoon aan zonder dat ik denk: oh als er maar niemand ziek is, als de school maar niet in de fik staat, als er maar niemand dood is, als de alarmcentrale maar niet heeft gebeld.

En wat het mooie is: ik hoefde het onderwijs helemaal niet gedag te zeggen. Ik werk er nog steeds in. Als interim interne begeleider en als coach voor mensen die vastlopen in het onderwijs. Vanuit een heel ander perspectief, maar nog steeds met hetzelfde doel:

Het onderwijs beter maken voor de kinderen!